woensdag 1 juni 2016

Boem Au

Nu ben ik niet echt een onhandig type, maar tijdens mijn laatste reis naar de regio Alentejo in Portugal noemde een van mijn reisgenoten me toch echt een kluns. Dat zit zo. Portugal was een actieve trip, met canyoning, hiken, fietsen en surfen. Nu ben ik altijd al sportief geweest, dus geen probleem. Maar ik heb nu eenmaal de onhebbelijkheid me overal tegenaan te stoten. Ik kijk teveel om me heen, waardoor ik niet uitkijk waar ik loop.

En dat is niet zo handig als je aan het canyoning-en bent.

Canyoning, ik had er wel 's wat op internet gezien, maar nooit zelf gedaan. Ik ben niet zo'n thrillseeker, ik hoef echt niet van een snelstromende waterval naar beneden te roetsjen. Hoefden wij gelukkig ook niet te doen. Wel in een snelstromende rivier je mee laten voeren, door beekjes heen klauteren en van een rots afspringen. Nee, daar zijn geen foto's van. Fotocamera's en smartphones zijn niet handig bij zo'n tocht. Gelukkig maakte de organisatie dit filmpje zelf al, dan heb je een indruk van wat ze zoal doen.

Onwijs mooie omgeving, in the middle of nowhere van Alentejo. Ze verhuren ook ingerichte tenten, dus als je echt op zoek bent naar terug naar de natuur: Azenhas da Seda is the place to be! Kijk hoe mooi het hier is:



Zag je die stenen en rotsen in het filmpje? Daar heb ik toch minstens vier keer kennis mee gemaakt. Schrammen, blauwe plekken en een schaafwond. Omdat ik weer om mee heen stond te kijken  - ja, vind je het gek, het is daar echt zó mooi, bloemen, riviertjes, bomen, heuvels, een klein paradijsje, daar kijk ik liever naar dan naar mijn voeten. Mijn geliefde noemt me niet voor niks 'Boem Au', want ook thuis is het regelmatig raak. Dan hoort hij weer een 'boem', gevolgd door een 'au'.  Vertel dit soort dingen niet aan je reisgenoten. Ze hebben meteen een bijnaam voor je.

Gelukkig heb ik altijd mijn mini-ehbo-kitje bij me:


Tijdens het wandelen door de binnenlanden van Alentejo - hiken is echt teveel eer voor het geslenter van ons, gemiddelde snelheid 2 km per uur, omdat we continue foto's wilden maken - kan er weinig gebeuren, zou je zeggen. Toch liep ik weer tegen een paar obstakels aan, steekmuggen in dit geval, die m'n kuiten weer aardig te grazen namen. Waarschijnlijk opgelopen tijdens deze fotosessie van de groep:


Of tijdens het maken van deze foto's van de bloemenzee en de kurkeiken waarmee we omringd werden:
 





Even later in de bus naar de volgende bestemming, vloog er één groot, zwart beest rond. Ik zei nog: joh, die steekt niet, laat maar met rust. Hij liet mij echter niet met rust. Net toen ik even mijn ogen wilde dichtdoen om dommelend de busreis te vervolgen, stak iets een mes in mijn elleboog. Djezes, dat deed zeer. Daar zat 'ie, de dader, dat grote zwarte, zogenaamd niet-stekende beest. Beestje is toen resoluut de bus uitgezet. Wat het was weet ik niet, wel dat mijn elleboog rood en behoorlijk dik werd.

Laatste dag van de reis: we gaan naar de kust, naar Carvahal, om surfles te krijgen. Prachtig strand, heerlijke branding, knalblauwe lucht: wat kan hier nog mis gaan? We krijgen een pak aan, want het water van de Atlantische Oceaan is steenkoud. Na de warming up en oefeningen op het strand gaat het dan echt gebeuren:


Surfen is best lastig. Liggen op zo'n plank is al een uitdaging met al die hoge golven, maar erop proberen te staan, lukte me nu nog niet. Na bijna twee uur en driehonderd pogingen kwam ik niet verder dan één voet op de plank. Maar toch ook wel een paar keer heerlijk door zo'n grote golf meegenomen en op het strand gekwakt. Washed up on the shore....
En daaaaar is het misschien toch weer mis gegaan. Want nadat ik was opgedroogd en opgewarmd, bleek ik onwijs veel pijn aan mijn duim en pols te hebben. Niks van gevoeld tijdens het surfen, waarschijnlijk verdoofd door de kou, maar nu..... w-au-w! 'Je bloedt', riep een van mijn reisgenoten even later. Nee toch, wat nú weer?! Bleek ik ook nog twee wonden aan mijn voet te hebben, die lekker aan het bloeden waren. Ik heb er echt talent voor :-)

In het vliegtuig terug naar huis, kon ik mijn arm nauwelijks nog bewegen. 's Nachts in mijn eigen bedje, kapot van een fantastische reis, en toch niet kunnen slapen van de pijn. Van mijn hand tot mijn schouder pijnscheuten, niet normaal meer. Paracetamol en ibuprofen-bommen: niets hielp. En natuurlijk is het weekend, dus geen huisarts beschikbaar. Dan maar even doorbijten tot maandag. Gelukkig nam de pijn in de arm in de loop van het weekend af, maar de pijnlijke pols bleef. En dat is best lastig verhaaltjes tikken, kan ik je vertellen. Maar ik moest wel, met een deadline in het vooruitzicht. Het is ook niet normaal meer hoe veel je je pols gebruikt, merk ik nu. Rust geven is er niet bij. Daarom bij de apotheek een brace gehaald:


Het gaat nu weer - twee weken na mijn surfavontuur - een stuk beter.
Tot de volgende BOEM AU.